Het vloeiende ritme heeft de kwaliteit van ontvangen, verwelkomen, zich afstemmen, volgen, beamen, erkennen... zoals een beginnend beekje gewoon de zwaartekracht door het reliëf volgt, en zo begint te stromen, of zoals de knoppen van bladeren en bloesems op een boom, aftastend en langzaam maar zeker ontluiken.

Mijn (Nancy) manier om in het vloeiende ritme te geraken is via de ether van verstilling, of soms door wat chaos; ik kan niet echt vertrekken van niets, dat voelt voor mij wat kunstmatig en geforceerd. Ik ken mensen die het aanvangen met iets van staccato, en anderen die gemakkelijk de reis aanvatten in het vloeiende. Maar wanneer ik mijn begin gevonden heb, kan ik baat hebben bij wat snel vloeien, met soms eens een stoot. Of wanneer ik lichaamsdelen begin te volgen die mijn aandacht trekken, kan het meer doorgaande vloeien bij mij ontstaan. Daarbij ervaar ik dan de steun van de zwaartekracht en de vloer, terwijl ik mezelf voel zakken in mijn lichaam.

Ik (Edo) kan nu zien hoe mijn vader mij die energie voorgeleefd heeft. Ik beleef ze wanneer ik met de auto rij, in files of op slingerende wegen, wanneer ik de beschikbare energie van mijn lichaam volg in het uitvoeren van mijn activiteiten, wanneer ik inspeel en inga op wat zich aandient in mijn leven, wanneer ik een onderzoek eerst veel gegevens en feiten verzamel.

Je kan een meer omvangrijk verslag vinden in Gabrielle’s boek 'Maps to Ecstasy', vertaald in het Nederlands als 'Dans het leven', en in hoofdstuk 4 van haar boek 'Sweat Your Prayers', vertaald in het Nederlands als 'Dansen in extase'.